38 ปีแห่งความหลัง
.......เดือนนี้เป็นเดือนครบรอบปีที่ 38 ที่ผมและภรรยามาทำงานที่สถาบันแห่งนี้
.......เดือนนี้ในปี 2520 หนุ่มสาวประมาณ 20 ชีวิต จากทุกสารทิศ หอบข้าวหอบของมาทำงาน ฝากฝีงชีวิตกับวิทยาลัยครูกาญจนบุรี ซึ่งเปิดใหม่ พวกเรามาเป็นรุ่นที่ 2 ก่อนหน้านี้มีอาจารย์รุ่นพี่เรามาทำงานอยู่ที่นี่ก่อนแล้วประมาณ 30 คน การมาของพวกเราก็สร้างสีสรรให้กับวิทยาลัยครูเป็นอย่างมาก พวกเราเป็นวัยทำงานและมีความมุ่งมั่นที่จะพัฒนาวิทยาลัยครูให้มีความเจริญ เรื่องวิชาการเราเต็มเปี่ยมเพราะแต่ละคนก็ผ่านการสอบแข่งขันมาทั้งนั้น
.......ข้าราชการที่จบปริญญาตรีสมัยนั้น บรรจุครั้งแรกได้รับเงินเดือน 1,750 บาท แต่พวกเราก็อยู่ได้อย่างสบายเพราะค่าครองชีพถูก ก็เหมาะสมกับยุคกับสมัยครับ ข้าวราดแกงจานละ 3-5 บาท ผมเองเป็นเด็กหนุ่มด้วยวัย 23 ปี มาจากลพบุรี ก่อนหน้านี้ไม่เคยมากาญจนบุรีเลย แต่ปัจจุบันนี้ I am very proud to call it my home. แต่ผมไม่พูดเสียงเหน่อ ภาษาแรกที่ผมพูดคือภาษาลาวพวน มาจากบ้านหมี่ ลพบุรีครับ และเวลาพูดภาษาไทยภาษาลาวพวนก็ไม่ 'แคดแลด' อาจเป็นเพราะไม่ค่อยได้พูด แต่หากกลับบ้านที่ลพบุรีก็ว่ายน้ำไปกับเขาได้นะครับ
......สมัยนั้นไฟฟ้าก็มีไม่มาก บางครั้งเราต้องอาบน้ำพุที่มีอยู่ตามมหาวิทยาลัย here an there สัตว์ป่าและหน่อไม้มีมากมาย ผมและ รศ.ดร.พงษ์ไพบูลย์ พักอยู่ที่หอไผ่สีหราช เนื่องจากเป็นป่า ก็มีการร่ำลือถึงผีสางนางไม้กัน เด็กหอหลายคนเขาเจอ มีต้นตะเคียนอยู่หลายต้น ผมไม่ใช่ไม่เชื่อแต่ก็ไม่ท้าทาย นานๆผมกลับบ้านที่ลพบุรีครั้งหนึ่ง
......ในฤดูร้อนพวกเราบางคนก็อยู่ที่นี่เพราะต้องสอน อบรม หลายโครงการ ผมได้รับแจกจักรยาน ขี่ไปไหนมาไหนสบายหน่อย วันหนึ่งผมพักอยู่หอคนเดียว ออกไปข้างนอกตอนกลางคืน ถีบจักรยานกลับหอพัก ไฟทางเข้าหอพักดันดับพอดี พอถีบเข้ามาใกล้หอพักเห็นไฟว๊าบๆๆ อยู่ ขนลุก คิดว่าโดนผีหลอกเข้าแล้วกู เบรกจักรยานเต็มที่พร้อมกับถามว่าใครครับ ได้ยินเสียงตอบมาว่า พ่อเอง พ่อผมมานั่งคอยเพราะเข้าหอพักไม่ได้ ลูกชายไม่ได้กลับบ้านมานาน คิดถึง เลยมาเยี่ยมแต่ไม่ได้มีการบอกกล่าวล่วงหน้า ก็เข้าใจ เพราะสมัยนั้นโทรศัพท์ก็ยังไม่มี ติดต่อกับทางบ้านโดยทางจดหมายอย่างเดียว พ่อถามผมว่าอยู่คนเดียวหรือ ก็ตอบว่าใช่ พร้อมกับบอกผมว่า พ่อได้ยินเสียงคนอาบน้าอยู่หลายคน พอไปส่องดูก็ไม่มีใคร ผมก็บอกว่าไม่มี ผมอยู่คนเดียวแล้วเราก้เลิกพูดกันเรื่องนี้ พ่อก็รู้ว่าผมกลัวเหมือนกัน
.....38 ปีผ่านไป ผมและคู่ชีวิตจะอำลาชีวิตราชการปลายเดือนกันยายนนี้ เหลือเวลาอีก 3 เดือนกว่าๆ หลายครั้งที่ผมไปสอนที่ตึก 9 ผมมองดูทิวทัศน์รอบๆมหาวิทยาลัย รู้สึกขอบคุณสถาบันแห่งนี้ที่เป็นอู่ข้าวอู่น้ำ เป็นที่อยู่ที่กินให้ผมเลี้ยงครอบครัว The party is over. ก็ขอฝากพวกน้องๆให้ช่วยกันพัฒนาสถาบันของเราให้มีความเจริญก้าวหน้าต่อไป ขอบคุณครับที่ทนฟังคนแก่ๆคนหนึ่งบ่น Have a good Thursday. สวัสดีครับ ภาพประกอบคืออดีตและปัจจุบัน
แด่คุณครูของพวกเรา .. อาจารย์พงษ์ศักดิ์ อาจารย์วารินทร์ รักษาเพชร
" ใครคือครูครูคือใครในวันนี้ ใช่อยู่ที่ปริญญามหาศาล
ใช่อยู่ที่เรียกว่าครูอาจารย์ ใช่อยู่นานสอนนานในโรงเรียน
ครูคือผู้ชี้นำทางความคิด ให้รู้ถูกรู้ผิดคิดอ่านเขียน
ให้รู้ทุกข์รู้ยากรู้พากเพียร ให้รู้เปลี่ยนแปลงสู้รู้การงาน
ครูคือผู้ยกระดับวิญญาณมนุษย์ ให้สูงสุดกว่าสัตว์เดรัจฉาน
ครูคือผู้สั่งสมอุดมการณ์ มีดวงมาลเพื่อมวลชนใช่ตนเอง
ครูจึงเป็นนักสร้างผู้ใหญ่ยิ่ง สร้างความจริงสร้างคนกล้าสร้างคนเก่ง
สร้างคนให้เป็นตัวของตัวเอง ขอมอบเพลงนี้มาบูชาครู "
(กวีบท “ใครคือครู” โดยเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น